Grupy użytkowe róż

 Oprócz zawiłej klasyfikacji botanicznej róże można podzielić na:
-róże wielkokwiatowe
-róże wielokwiatowe
-róże pnące
-róże okrywowe
-róże parkowe
-róże miniaturowe
-róże na patio
-róże angielskie 
-róże nostalgiczne
 -róże dzikie
-róże pienne

Róże wielkokwiatowe     [Hybrid Tea]
(mieszańce herbatnie)
pąki kształtne, duże i cylindryczne, pędy długie, najczęściej pokryte kolcami,
liście duże, matowe lub lśniące.
Kwiaty średnie lub duże, kształtne, osadzone pojedynczo lub w niewielkich
grupach pąków bocznych, odznaczają się najładniejszą formą oraz 
przydatnością pędów kwiatowych do cięcia.
Wiele z tych odmian ma piękny zapach, intensywniejszy gdy kwiaty są 
mniej trwałe.

Najefektowniej wygląda pierwsze, czerwcowe kwitnienie, gdy liście są 
jeszcze świeże i zdrowe.
Przy wysokich temperaturach kwiaty są mniejsze i słabiej wybarwione.
Powtarzają kwitnienie dwu- lub trzykrotnie, w ciągu sezonu wegetacyjnego.

Krzewy te w porównaniu z innymi odmianami są najbardziej wymagające
pod względem warunków glebowych i świetlnych a jednocześnie są najmniej
odporne na choroby i uszkodzenia mrozowe, wymagają kopcowania na
zimę i starannej pielęgnacji a także odpowiedniego cięcia.
Dostępne są w formie krzewiastej i piennej.

Róże wielokwiatowe  [Floribunda]
(róże rabatowe)
można podzielić na trzy grupy:
-floribunda
-grandiflora
-polyantha (polyantha i hybrid polyantha)
Powstały ze skrzyżowania wiecznie kwitnącej róży chińskiej 
(R. chinensis Semperflorens) i róży wielokwiatowej (R. multiflora).

Kwiaty mają mniej szlachetną formę niż róże wielkokwiatowe, 
zebrane są w grupy lub w grona, jednocześnie rozwija się po 
kilka kwiatów w każdym kwiatostanie.
Rosną średnio silnie (40-80 cm), zakwitają wcześnie i kwitną 
do późnej jesieni.
Są dość odporne na niesprzyjające warunki klimatyczne i glebowe, 
ale wiele odmian jest podatnych na choroby grzybowe.
Wymagają okopcowania na zimę.

Róże na patio     [Mini-Flora]
grupa pojawiła się w latach 80-tych, obejmuje niskie odmiany, 
które kiedyś wliczano do grupy wielokwiatowej.
Osiągają około 50 cm wysokości, są doskonałe do uprawy w dużych 
pojemnikach, ładnie wyglądają także na przodzie rabaty różanej.

Róże miniaturowe   [Miniature]
zazwyczaj osiągają około 40 cm wysokości, mają małe liście i małe kwiaty.
Zastosowanie wszechstronne, służą zarówno do obsadzania brzegów rabat
jak i do pojemników, do ogródków skalnych a nawet przez pewien czas
można je uprawiać jako domowe rośliny doniczkowe.

Róże okrywowe
grupa róż wyodrębniona w latach 80-tych, obejmuje krzewy rozłożyste 
o dobrej odporności na choroby, powtarzające kwitnienie.
Stosowane do okrywania stoków, skarp.
Odmiany te mogą być zarówno niskie i zwarte , jak i szerokie o wysokości
nawet do 1,5 m.
Mają małe wymagania pod względem pielęgnacji, łatwo się rozmnażają 
przez sadzonki pędowe.
Róże te pochodzą z selekcji doskonalenia hodowli w obrębie gatunków i grup
użytkowych, łączy je płożący, okrywowy charakter wzrostu, wytwarzanie 
długich pełzających lub pokładających się pędów, zakrywających powierzchnię ziemi.

Róże pnące
czepne
grupa róż zdolnych do wspinania się po podporach, ale często wymagająca
podwiązywania.
Powstała w wyniku skrzyżowania R. multiflora i R. wichuraiana.
Początkowo odmiany te kwitły tylko raz w sezonie wegetacyjnym, z kolei
mieszańce hodowlane  powtarzały już kwitnienie.
Uzyskano także formy czepne z mieszańców herbatnich o dużych i pełnych
kwiatach.
Do niedawna rozróżniano dwie grupy tych róż:
róże pnące wiotkie
o elastycznych pędach, dużych kiściach małych kwiatów latem i braku 
powtarzania kwitnienia
i róże pnące sztywne
o dłuższych, sztywnych pędach, większych kwiatach, zazwyczaj 
powtarzających kwitnienie.
Obecnie róże pnące sztywne znalazły się w grupie róż parkowych.

Róże parkowe 
róże krzaczaste - SHRUB
grupa róż o pokroju krzewiastym, pędy silne, sztywne, dość długie, 
w dobrych warunkach dorastają nawet do 3-4 m i osiągają ok. 2 m 
szerokości.
Nie wymagają podpór.
Kwiaty od pojedynczych do pełnych, przeważnie w ciepłych pastelowych
barwach.
Niektóre odmiany są ozdobne z jadalnych owoców, inne z kolców.
Krzewy tej grupy są odporne na mróz i mają dużą odporność na 
choroby.
Róże parkowe, to grupa, która obejmuje róże dzikie lub ich mieszańce, 
róże o krzewach średnio wysokich, ale o dużych kwiatach, róże 
angielskie i historyczne, nowoczesne róże parkowe.

Róże angielskie
austinki
róże angielskiego hodowcy David'a Austin'a, pochodzą ze skrzyżowania róż
historycznych z nowoczesnymi, zazwyczaj z wielokwiatowymi.
Większość z nich ma pełne kwiaty i intensywny zapach.
Pierwsze odmiany wyhodowane w połowie ubiegłego stulecia nie powtarzały
kwitnienia, obecnie ze skrzyżowania ich z nowoczesnymi różami powstały
tzw. nowe róże angielskie, które zakwitają kilkakrotnie w ciągu sezonu 
wegetacyjnego.
Róże te zaliczane są do róż krzaczastych i pnących.
David Austin jest również dobrym pisarzem, napisał kilka książek o różach, 
w których zawsze swoje odmiany nazywał różami angielskimi.
Stąd wzięła się ich nazwa.

Róże nostalgiczne     [romantyczne]
nazwa pochodzi od róży 'Nostalgie®'.
Prekursorem róż nostalgicznych jest niemiecka firma Rosen Tantau.
Obejmują one nowe odmiany, kwiaty są obficie wypełnione płatkami,
płaskie o kształcie czarki lub rozety.
Intensywnie pachną i obficie kwitną, powtarzając kwitnienia.
Przypominają róże angielskie i historyczne, bo od nich mają geny.
Są wśród nich róże wielkokwiatowe, rabatowe, pnące i parkowe.

Róże dzikie
na świecie w stanie naturalnym występuje ok. 160 gatunków.
Kwitną raz w roku, jednak zasługują na uwagę ze względu na intensywnie
pachnące i piękne w swojej prostocie kwiaty oraz barwne i ozdobne owoce, 
które nadają się na przetwory.
Są odporne na choroby i mało wymagające.
Róże dzikie służą obecnie przede wszystkim szkółkarzom jako podkładki pod
odmiany róż szlachetnych.
Są to głównie wyselekcjonowane typy R. canina, czyli róży dzikiej, od której
nazwę wzięła cała grupa oraz typy R. multiflora, czyli róży wielokwiatowej.

Największe w Polsce naturalne rosarium znajduje się w Górach Pieprzowych
koło Sandomierza w rezerwacie przyrody.

Róże formowane
pienne i płaczące
róże pienne, nazywane także drzewkowatymi powstają przez okulizację 
dowolnej odmiany na wyprowadzonym pniu dzikiej podkładki.
W zależności od wysokości pnia dzieli się je na wysokopienne (90 cm),
półpienne (60 cm), niskopienne (40 cm) oraz płaczące (1,5m), wówczas
uzyskuje się różę płaczącą.

Produkcja takich róż trwa od 3 do 5 lat, w zależności od wysokości pnia, 
co ma swoje odbicie w cenie.
Na róże niskopienne najlepsze są róże miniaturowe i słabo rosnące rabatowe.
Na wyższe róże pienne nadają się odmiany silniej rosnące i obficie kwitnące 
z grupy róż wielkokwiatowych i rabatowych.