Oprócz zawiłej klasyfikacji botanicznej róże można podzielić na:
-róże wielkokwiatowe
-róże wielokwiatowe
-róże pnące
-róże okrywowe
-róże parkowe
-róże miniaturowe
-róże na patio
-róże angielskie
-róże nostalgiczne
-róże dzikie
-róże pienne
Róże wielkokwiatowe [Hybrid Tea]
(mieszańce herbatnie)
pąki kształtne, duże i cylindryczne, pędy długie, najczęściej pokryte kolcami,
liście duże, matowe lub lśniące.
Kwiaty średnie lub duże, kształtne, osadzone pojedynczo lub w niewielkich
grupach pąków bocznych, odznaczają się najładniejszą formą oraz
przydatnością pędów kwiatowych do cięcia.
Wiele z tych odmian ma piękny zapach, intensywniejszy gdy kwiaty są
mniej trwałe.
Najefektowniej wygląda pierwsze, czerwcowe kwitnienie, gdy liście są
jeszcze świeże i zdrowe.
Przy wysokich temperaturach kwiaty są mniejsze i słabiej wybarwione.
Powtarzają kwitnienie dwu- lub trzykrotnie, w ciągu sezonu wegetacyjnego.
Krzewy te w porównaniu z innymi odmianami są najbardziej wymagające
pod względem warunków glebowych i świetlnych a jednocześnie są najmniej
odporne na choroby i uszkodzenia mrozowe, wymagają kopcowania na
zimę i starannej pielęgnacji a także odpowiedniego cięcia.
Dostępne są w formie krzewiastej i piennej.
Róże wielokwiatowe [Floribunda]
(róże rabatowe)
można podzielić na trzy grupy:
-floribunda
-grandiflora
-polyantha (polyantha i hybrid polyantha)
Powstały ze skrzyżowania wiecznie kwitnącej róży chińskiej
(R. chinensis Semperflorens) i róży wielokwiatowej (R. multiflora).
Kwiaty mają mniej szlachetną formę niż róże wielkokwiatowe,
zebrane są w grupy lub w grona, jednocześnie rozwija się po
kilka kwiatów w każdym kwiatostanie.
Rosną średnio silnie (40-80 cm), zakwitają wcześnie i kwitną
do późnej jesieni.
Są dość odporne na niesprzyjające warunki klimatyczne i glebowe,
ale wiele odmian jest podatnych na choroby grzybowe.
Wymagają okopcowania na zimę.
Róże na patio [Mini-Flora]
grupa pojawiła się w latach 80-tych, obejmuje niskie odmiany,
które kiedyś wliczano do grupy wielokwiatowej.
Osiągają około 50 cm wysokości, są doskonałe do uprawy w dużych
pojemnikach, ładnie wyglądają także na przodzie rabaty różanej.
Róże miniaturowe [Miniature]
zazwyczaj osiągają około 40 cm wysokości, mają małe liście i małe kwiaty.
Zastosowanie wszechstronne, służą zarówno do obsadzania brzegów rabat
jak i do pojemników, do ogródków skalnych a nawet przez pewien czas
można je uprawiać jako domowe rośliny doniczkowe.
Róże okrywowe
grupa róż wyodrębniona w latach 80-tych, obejmuje krzewy rozłożyste
o dobrej odporności na choroby, powtarzające kwitnienie.
Stosowane do okrywania stoków, skarp.
Odmiany te mogą być zarówno niskie i zwarte , jak i szerokie o wysokości
nawet do 1,5 m.
Mają małe wymagania pod względem pielęgnacji, łatwo się rozmnażają
przez sadzonki pędowe.
Róże te pochodzą z selekcji doskonalenia hodowli w obrębie gatunków i grup
użytkowych, łączy je płożący, okrywowy charakter wzrostu, wytwarzanie
długich pełzających lub pokładających się pędów, zakrywających powierzchnię ziemi.
Róże pnące
czepne
grupa róż zdolnych do wspinania się po podporach, ale często wymagająca
podwiązywania.
Powstała w wyniku skrzyżowania R. multiflora i R. wichuraiana.
Początkowo odmiany te kwitły tylko raz w sezonie wegetacyjnym, z kolei
mieszańce hodowlane powtarzały już kwitnienie.
Uzyskano także formy czepne z mieszańców herbatnich o dużych i pełnych
kwiatach.
Do niedawna rozróżniano dwie grupy tych róż:
róże pnące wiotkie
o elastycznych pędach, dużych kiściach małych kwiatów latem i braku
powtarzania kwitnienia
i róże pnące sztywne
o dłuższych, sztywnych pędach, większych kwiatach, zazwyczaj
powtarzających kwitnienie.
Obecnie róże pnące sztywne znalazły się w grupie róż parkowych.
Róże parkowe
róże krzaczaste - SHRUB
grupa róż o pokroju krzewiastym, pędy silne, sztywne, dość długie,
w dobrych warunkach dorastają nawet do 3-4 m i osiągają ok. 2 m
szerokości.
Nie wymagają podpór.
Kwiaty od pojedynczych do pełnych, przeważnie w ciepłych pastelowych
barwach.
Niektóre odmiany są ozdobne z jadalnych owoców, inne z kolców.
Krzewy tej grupy są odporne na mróz i mają dużą odporność na
choroby.
Róże parkowe, to grupa, która obejmuje róże dzikie lub ich mieszańce,
róże o krzewach średnio wysokich, ale o dużych kwiatach, róże
angielskie i historyczne, nowoczesne róże parkowe.
Róże angielskie
austinki
róże angielskiego hodowcy David'a Austin'a, pochodzą ze skrzyżowania róż
historycznych z nowoczesnymi, zazwyczaj z wielokwiatowymi.
Większość z nich ma pełne kwiaty i intensywny zapach.
Pierwsze odmiany wyhodowane w połowie ubiegłego stulecia nie powtarzały
kwitnienia, obecnie ze skrzyżowania ich z nowoczesnymi różami powstały
tzw. nowe róże angielskie, które zakwitają kilkakrotnie w ciągu sezonu
wegetacyjnego.
Róże te zaliczane są do róż krzaczastych i pnących.
David Austin jest również dobrym pisarzem, napisał kilka książek o różach,
w których zawsze swoje odmiany nazywał różami angielskimi.
Stąd wzięła się ich nazwa.
Róże nostalgiczne [romantyczne]
nazwa pochodzi od róży 'Nostalgie®'.
Prekursorem róż nostalgicznych jest niemiecka firma Rosen Tantau.
Obejmują one nowe odmiany, kwiaty są obficie wypełnione płatkami,
płaskie o kształcie czarki lub rozety.
Intensywnie pachną i obficie kwitną, powtarzając kwitnienia.
Przypominają róże angielskie i historyczne, bo od nich mają geny.
Są wśród nich róże wielkokwiatowe, rabatowe, pnące i parkowe.
Róże dzikie
na świecie w stanie naturalnym występuje ok. 160 gatunków.
Kwitną raz w roku, jednak zasługują na uwagę ze względu na intensywnie
pachnące i piękne w swojej prostocie kwiaty oraz barwne i ozdobne owoce,
które nadają się na przetwory.
Są odporne na choroby i mało wymagające.
Róże dzikie służą obecnie przede wszystkim szkółkarzom jako podkładki pod
odmiany róż szlachetnych.
Są to głównie wyselekcjonowane typy R. canina, czyli róży dzikiej, od której
nazwę wzięła cała grupa oraz typy R. multiflora, czyli róży wielokwiatowej.
Największe w Polsce naturalne rosarium znajduje się w Górach Pieprzowych
koło Sandomierza w rezerwacie przyrody.
Róże formowane
pienne i płaczące
róże pienne, nazywane także drzewkowatymi powstają przez okulizację
dowolnej odmiany na wyprowadzonym pniu dzikiej podkładki.
W zależności od wysokości pnia dzieli się je na wysokopienne (90 cm),
półpienne (60 cm), niskopienne (40 cm) oraz płaczące (1,5m), wówczas
uzyskuje się różę płaczącą.
Produkcja takich róż trwa od 3 do 5 lat, w zależności od wysokości pnia,
co ma swoje odbicie w cenie.
Na róże niskopienne najlepsze są róże miniaturowe i słabo rosnące rabatowe.
Na wyższe róże pienne nadają się odmiany silniej rosnące i obficie kwitnące
z grupy róż wielkokwiatowych i rabatowych.
Gatunki [Species]
nazywane także "dzikimi" różami, razem z ich odmianami botanicznymi
i uprawianymi oraz mieszańcami.
Większość z nich opisuje się nazwami łacińskimi (np. R. rubrifolia),
niektóre z nich mają nazwy własne, jak 'Canary Bird', o wyglądzie
bardzo podobnym do dzikiego rodzica.
Większość z nich ma kwiaty pojedyncze i zawiązuje po kwitnieniu owoce.
Generalnie kwitną tylko raz, może być to kwitnienie bardzo wczesne.
*************************************************
Róża biała [R. x alba]
jedna z najstarszych grup róż, powstała prawdopodobnie jako naturalna
krzyżówka z R. caniną.
Liście szarozielone, miękkie i zwieszające się.
Kwiaty silnie pachnące, zazwyczaj pełne, różowe, białe lub kremowe.
Nie powtarza kwitnienia.
Wzrost silny, duża mrozoodporność.
Róże alba znoszą częściowy cień lepiej niż większość innych róż.
Róża burbońska [R. x borboniana]
grupa róż pochodząca z wyspy Reunion, zwanej wcześniej Ile de Bourbon,
powstała w wyniku przypadkowej krzyżówki chińskiej róży 'Old Bush' i
róży damasceńskiej.
Pachnące, kuliste kwiaty, duże i wielopłatkowe były najpopularniejszymi
różami pod koniec XIXw.
Głównie dlatego, że powtarzały jesienią kwitnienie.
Dobrze zimotrwałe, ale podatne na mączniaka.
Róża francuska [R. gallica]
Róża francuska znana była od czasów antycznych i uprawiana już
przez Rzymian na terenie prawie całego Imperium.
Od Średniowiecza była szeroko używana ze względu na swe
właściwości medyczne.
Kwitnie raz, kwiaty w odcieniach głównie różu i purpury,
często w smugi czy kropki.
Krzewy nie są zbyt wysokie.
Krzewy zimotrwałe, przewieszające się pędy.
Z krzyżówek róży francuskiej powstało wiele hybryd, które
ogólnie stanowią grupę zwaną różami francuskimi, zalicza się
je do najstarszych róż ogrodowych określanych jako "Róże historyczne".
Do najbardziej znanych odmian zalicza się:
Rosa galica var. officinalis – o czerwono-karminowych kwiatach,
zwana u nas różą aptekarzy. Róża ta w Wojnie Dwóch Róż była emblematem
rodu Lancasterów. Z tego powodu róża ta jest znana także pod nazwą
"róży Lancasterów".
Rosa galica var. violacea – o pąkach ciemnofioletowych, wpadających
prawie w czerń i purpurowych kwiatach.
Rosa galica var. complicata – o kwiatach czerwonych z białymi środkami.
Rosa galica var. versicolor – dwukolorowa, czerwono-różowa zwana też Rosa Mundi.
Róża stulistna [R. centifolia]
ich przodkiem była m. in. R. gallica, R. damascena, R. moschata.
Wielopłatkowe, kuliste kwiaty tych róż cieszyły się dużym powodzeniem
głównie w Holandii w XVII w.
Ze względu na rustykalne barwy i ciężki, intensywny aromat róże stulistne
stanowią symbol róż staromodnych, historycznych.
Jednak grupa ta nie ma ani żywotności ani kondycji zdrowotnej
róż alba i francuskich, pędy są wiotkie, potrzebują podparcia,
krzewy wymagają profilaktycznych oprysków i nawożenia.
Róża mchowa [Moss Roses]
około 300 lat temu róża stulistna wydała odmianę botaniczną var. muscosa,
czyli różę omszoną.
Jest ona taka, jak odmiana rodzicielska, dodatkowo posiada
charakterystyczne zielone lub brązowe włoski pokrywające działki
kielicha i szypułkę kwiatostanową.
Przyjemnie pachnące, pełne kwiaty mają "staromodny" wygląd,
kilka nowszych odmian powtarza kwitnienie.
Liczne odmiany wyhodowano głównie w XIX w.
Róża damasceńska [R. x damascena]
jej pochodzenie jest niejasne, prawdopodobnie powstała w wyniku
skrzyżowania róży francuskiej i dzikiej.
Niektóre odmiany pochodzą już z XVI w.
Przywieziona do Europy przez Krzyżowców w XVIII w. z Azji Mniejszej.
Charakteryzuje się luźnym, eleganckim kształtem kwiatu i bardzo silnym zapachem.
Pędy słabe, łukowate, liście matowe.
Zimotrwałe i dość zdrowe, ale wymagają żyznej gleby i właściwej pielęgnacji.
Kolor od bieli do purpury.
Róża chińska [R. chinensis]
do Europy jako pierwsza dotarła odmiana 'Old Bush' w 1752r.
Jest ona wciąż dostępna u kilku producentów, podobnie jak
osiemnastowieczna faworytka 'Cécile Brunner' .
Odmiany, które teraz można dostać są smukłymi, luźnymi krzewami,
wysokości zwykle mniejszej niż 150 cm.
Duże kwiatostany małych kwiatów w barwach różowych, czerwonych
lub żółtych pojawiają się w ciągu lata.
Potrzebują słonecznego i osłoniętego stanowiska.
Róże Noisetta [Noisette]
pierwsza róża tej grupy została wyhodowana w Karolinie Południowej
przez Philippe'a Noisette'a na początku XIX w.
To mieszańce róży chińskiej i róży piżmowej, pachnące, powtarzające
kwitnienie o jedwabistych płatkach.
Barwy od zarumienionej bieli po ciemnokremowe.
Większość z nich nie jest w pełni zimotrwała.
Róże portlandzkie [Portland]
pierwszą różą portlandzką była krzyżówka róży francuskiej i damasceńskiej,
która pojawiła się pod koniec XVIII w.
Krzewy miały raczej sztywne pędy i krótkie szypułki kwiatowe.
Kwiaty białe, różowe, czerwone lub purpurowe, często pachnące.
Wiele z nich powtarza kwitnienie.
Pokrój zwykle zwarty, co umożliwia ich zastosowanie na niskie żywopłoty.
Róże rdzawe [Hybrid Eglanteria]
mieszańce Rubiginosa
grupa odmian pochodzących od R. rubiginosa (syn. R. eglanteria), która
zaistniała od pojawienia się ok. 200 lat temu 'Manning's Blush' .
Najbardziej znanymi różami z tej grupy są mieszańce Penzance'a,
wyhodowane pod koniec XIX w.
Bujne krzewy mają pachnące ulistnienie i bardzo kolczaste pędy.
Po pojedynczych kwiatach pojawiają się duże owoce.
Nowsze odmiany utraciły aromat liści.
Remontantki [Hybrid Perpetual]
najbardziej popularna grupa róż ogrodowych w Wielkiej Brytanii
pod koniec XIX w.
Krzewy silnie rosnące, duże kwiaty raczej wklęsłe, miseczkowate.
Róże herbatnie [Tea]
grupa powstała przez krzyżowanie odmian R. odorata (róża sprowadzona
na początku XIX w. z Chin) z różami Noisetta, burbońskimi itd.
Rezultatem była liczna grupa mieszańców popularnych w drugiej połowie XIX w.,
mimo braku odpowiedniej zimotrwałości.
*****************************************************
Róża pomarszczona [R. rugosa]
przybyła do Europy z Japonii pod koniec XVIII w. i została "rodzicem"
mieszańców Rugosa.
Wszystkie mają ciemnozielone liście z charakterystycznie zagłębionymi
nerwami i są bardzo odporne na choroby.
Gęste i kolczaste pędy czynią z nich doskonałe rośliny żywopłotowe.
Kwiaty pachnące a owoce zwykle duże i barwne.
Mieszance róży rugosa
odmiany pochodzące od Rosa rugosa (róża pomarszczona), rosnącej
dziko w wielu częściach Europy.
Róża ta ma pokrój wzniesiony, kolczaste pędy, silnie pachnące,
pojedyncze kwiaty, które rozwijają się w duże owoce.
Pierwsze obfite kwitnienie występuje wczesną wiosną, potem ilość
kwiatów maleje.
Róża ta czasem nazywana jest różą japońską.
Róże szkockie
pochodzą od R. pimpinellifolia (róża gęstokolczasta) i były szeroko
uprawiane na początku XIX w.
Pokrój zazwyczaj zwarty, rośliny tworzą gęstą kopułę kolczastych
pędów okrytych dużą ilością małych liści.
Zainteresowanie nimi spadło z powodu krótkiego okresu kwitnienia.
Mieszańce piżmowe [Hybrid Musk]
dalekie krewne róż typu Rosa moschata.
Nie występują w stanie naturalnym, prawdopodobnie pochodzą z krzyżówek
innych odmian dzikich róż.
Charakteryzują się one zazwyczaj obfitym, wczesnym i długim kwitnieniem
oraz rozłożystym pokrojem.
Pierwsze pąki formują się na końcach pędów, następnie dojrzewają
pąki położone niżej.
Mieszańce te zazwyczaj nie posiadają silnego zapachu, nieprzycinane
krzewy mogą kwitnąć już w maju.
Mieszańce herbatnie
stara nazwa dla wielkokwiatowych róż krzaczastych.
Polianty [Polyantha]
grupa niskich odmian krzewiastych, które rzadko przekraczają 1 m wysokości.
Krzewy są dobrze zimotrwałe, tworzą latem oraz jesienią duże kwiatostany
małych kwiatów w sposób mniej lub bardziej ciągły.
Pierwsze polianty pojawiły się ok. 1870 r. i były dość długo popularne, obecnie
pozostało tylko kilka odmian.
Grupę zastąpiły róże wielokwiatowe.
Zapraszamy do skomplikowanego świata klasyfikacji róż
Róże klasyfikuje się głównie na dwa sposoby.
Pierwszy ze względu na sposób w jaki rosną, na przykład róże pnące, albo
róże miniaturowe.
Ta klasyfikacja jest ważna dla rosarian, ponieważ opisuje róże.
Drugi sposób, jest ze względu na pochodzenie “rodziców” używanych do
wyhodowania danej róży (np. mieszaniec herbatni, róża wichury) - ta
klasyfikacja jest ważna dla hodowców róż.
Trudność w tej pierwszej klasyfikacji polega na tym że niektóre róże można zaliczyć
do kilku klas.
Na przykład róża “Polka” jest zarówno różą pnącą jak i wielokwiatową (floribunda),
jak i jest również różą parkową (krzaczastą).
Inny ważny podział to na róże nowoczesne, historyczne i dzikie.
Dzikie róże to takie które występują naturalnie w przyrodzie i które powstały
bez ingerencji człowieka.
Róże historyczne i nowoczesne, w odróżnieniu od róż dzikich, zostały zmanipulowane
przez człowieka albo powstały przy jego pomocy.
Róże wyhodowane do roku 1867 nazywamy historycznymi, a róże które
powstały po roku 1867 nazywamy różami nowoczesnymi.
Przełomowym rokiem jest 1867 ponieważ w tym roku wyhodowano
pierwszego mieszańca herbatniego o nazwie La France.
Kto klasyfikuje róże? Organizacje różane w kilku krajach.
Jest kilka klasyfikacji na świecie, na przykład w Anglii są aż dwie klasyfikacje, jedna
dla miłośników róż a druga dla hodowców.
Jednak najbardziej znana i respektowana klasyfikacja róż na świecie jest prowadzona
przez American Rose Society.
Ta klasyfikacja jest uznana przez Światową Federację Róż i przez większość
organizacji różanych na świecie. Łaczy ona oba sposoby podziałów, z uwzględnieniem
kategorii róż biorących udział w konkursach na najładniejsze róże.
Dzieli ona rośliny kategorii Rosa z rodziny Rosaceae
następująco (z nazwami używanymi w Polsce):
RÓŻE NOWOCZESNE - MODERN ROSES, ponad 20,000 odmian
- Hybrid Tea - Róże Wielkokwiatowe, mieszaniec herbatni
- Floribunda - Róże Wielokwiatowe, Róże Rabatowe
- Grandiflora
- Polyantha - Polianty
- Miniature - Róże Miniaturowe
- Mini-Flora - Róże Patio
- Shrub - Róże Parkowe, Róże Krzaczaste
- Large-Flowered Climber - Róże Pnące, Climbery, Ramblery, Róże Czepne, Róże Długopędowe
- Hybrid Wichuraiana - Róże Wichury
- Hybrid Rugosa - Róże Rugosa, Róże Pomarszczone
- Hybrid Kordesii - Róże Kordesa
- Hybrid Moyesii - Róże Moyesa
- Hybrid Musk - Róże Piżmowe
RÓŻE HISTORYCZNE - OLD GARDEN ROSES, ponad 1000 odmian
- Alba - Róże Białe
- Bourbon - Róże Burdońskie
- Moss - Róże Mchowe
- Noisette - Róże Noisetta
- Portland - Róże Portlandzkie
- Tea - Róże Herbatnie
- Centifolia - Róże Stulisne, Róże Prowansalske
- Damask - Róże Damasceńskie
- Hybrid China - Róże Chinskie
- Hybrid Eglanteria - Róże Rdzawe
- Hybrid Foetida - Róże Żółte
- Hybrid Gallica - Róże Francuskie
- Hybrid Multiflora - Róże Wielokwiatowe
- Hybrid Perpetual - Róże Remontany, Remontanki
- Hybrid Sempervirens - Róże Wieczniezielone
- Hybrid Setigera - Róże Szczeciniaste
- Hybrid Spinosissima - Róże Gęstokolczaste
- Hybrid Bracteata
- Ayrshire
- Boursalt
RÓŻE DZIKIE (NATURALNE)- WILD ROSES, ponad 150 gatunków
- Species - Gatunki
Powyższa klasyfikacja jest nieznacznie uproszczona dla przejrzystości. Kompletną klasyfikację można zobaczyć na: http://www.ars.org/About_Roses/classification.html
Nie wszystkie grupy używane w handlu są ujęte w tej klasyfikacji jako oddzielne klasy, na
przykład róże “okrywowe”, grupa wylansowana w Niemczech i również szeroko
używana w Polsce.
Innym przykładem mogą być grupy róż zwanych rabatowymi, bukietowymi,
nostalgicznymi, kanadyjskimi, pachnącymi, romantycznymi, i tak dalej.
Sprzedawcy i hodowcy wymyślają nowe grupy by wyróżnić swoje róże, i również
by znaleźć nowych nabywców i nowe sposoby użytkowania róż. Niektóre z tych
nazw są krótkoterminowe, przez jeden albo dwa sezony, a niektóre (np. róże okrywowe)
są już używane przez wiele sezonów.
W tym roku na przykład, niemiecka firma Kordes lansowała nową grupę - róże
balkonowe, a hodowca i sprzedawca róż angielskich, David Austin, w swojej najnowszej
książce z 2008 “The Rose” podzielił róże angielskie na cztery grupy.
Czy te grupy przyjmą się w środowisku różanym? Zobaczymy za kilka lat.
Omówimy teraz niektóre nazwy grup obecnie używanych w handlu.
Róże okrywowe
Należy do niej każda róża, która rośnie raczej rozłożyście niż strzeliście .
Większość z tych róż to małe róże parkowe albo miniaturowe, silnie krzewiące się,
z bogatym ulistnieniem, i szybko zarastające powierzchnię gleby.
Niemniej nie spodziewajmy się od róż okrywowych by płożyły się po gruncie
jak na przykład niektóre gatunki Cotoneaster.
Jako róże wielokwiatowe
określa się róże trzech klas: floribunda, grandiflora, polyantha.
W literaturze można też spotkać podzial na cztery klasy, ponieważ
klasę polyantha dzieli się na dwie grupy, polyantha i hybrid polyantha.
Róże Rabatowe
są synonimem do róż wielokwiatowych.
Nie znalazlem żadnej definicji terminu róże bukietowe.
W niektórej literaturze jako bukietowe określa się róże wielkokwiatowe a w
innej wielokwiatowe. Jakie są róże bukietowe? Mnie kojarzą się z różami ciętymi
ze sklepu.
Róże angielskie
są różami jednego hodowcy, Davida Austina z Anglii (róże Davida Austina, austinki)
który lansuje je jako oddzielną klasę. Niemniej oficjalnie nie należą one do oddzielnej
klasy, nawet w klasyfikacjach angielskich.
Większość róż angielskich klasyfikuje się jako róże parkowe (krzaczaste), a kilka
jako róże pnące.
Różą pienną
albo drzewkiem różanym może być każda odmiana róży, zaszczepiona na pieńku innej róży.
Ramblery (rambler)
od kilku już lat nie są oddzielną klasą, należą teraz do klasy Climber (Large-Flowered Climber).
Czy ramblery są sztywne czy wiotkie?
W literaturze często ramblery są nazywane różami sztywnymi, a climbery
różami wiotkimi.
Przykładem może być “Katalog Róż” Związku Szkółkarzy Polskich z 2008 roku.
Błąd ten jest powtarzany w wielu miejscach na internecie.
W rzeczywistości jest zupełnie odwrotnie, ramblery mają pędy wiotkie, a
climbery sztywne.
Marek Stępień, Portland, Oregon
Serdecznie dziękuję p. Markowi za wszystkie cenne informacje na temat klasyfikacji róż.
AniaDS.
