sobota, 15 sierpnia 2009

Odmiany botaniczne róż - opis















Gatunki    [Species]
nazywane także "dzikimi" różami, razem z ich odmianami botanicznymi

i uprawianymi oraz mieszańcami.
Większość z nich opisuje się nazwami łacińskimi (np. R. rubrifolia), 
niektóre z nich mają nazwy własne, jak 'Canary Bird', o wyglądzie 
bardzo podobnym do dzikiego rodzica.
Większość z nich ma kwiaty pojedyncze i zawiązuje po kwitnieniu owoce.
Generalnie kwitną tylko raz, może być to kwitnienie bardzo wczesne.
 

*************************************************
Róża biała     [R. x alba]
jedna z najstarszych grup róż, powstała prawdopodobnie jako naturalna 
krzyżówka z R. caniną.
Liście szarozielone, miękkie i zwieszające się.
Kwiaty silnie pachnące, zazwyczaj pełne, różowe, białe lub kremowe.
Nie powtarza kwitnienia.
Wzrost silny, duża mrozoodporność.
Róże alba znoszą częściowy cień lepiej niż większość innych róż.

Róża burbońska    [R. x borboniana]

grupa róż pochodząca z wyspy Reunion, zwanej wcześniej Ile de Bourbon,
powstała w wyniku przypadkowej krzyżówki chińskiej róży 'Old Bush' i 
róży damasceńskiej.
Pachnące, kuliste kwiaty, duże i wielopłatkowe były najpopularniejszymi

różami pod koniec XIXw.
Głównie dlatego, że powtarzały jesienią kwitnienie.
Dobrze zimotrwałe, ale podatne na mączniaka.



Róża francuska   [R. gallica]
Róża francuska znana była od czasów antycznych i uprawiana już 
przez Rzymian na terenie prawie całego Imperium.
Od Średniowiecza była szeroko używana ze względu na swe 
właściwości medyczne.
Kwitnie raz, kwiaty w odcieniach głównie różu i purpury, 
często w smugi czy kropki.
Krzewy nie są zbyt wysokie.
Krzewy zimotrwałe, przewieszające się pędy.
Z krzyżówek róży francuskiej powstało wiele hybryd, które 
ogólnie stanowią grupę zwaną różami francuskimi, zalicza się 
je do najstarszych róż ogrodowych określanych jako "Róże historyczne".
Do najbardziej znanych odmian zalicza się:
Rosa galica var. officinalis – o czerwono-karminowych kwiatach, 
zwana u nas różą aptekarzy. Róża ta w Wojnie Dwóch Róż była emblematem 
rodu Lancasterów. Z tego powodu róża ta jest znana także pod nazwą 
"róży Lancasterów".
Rosa galica var. violacea – o pąkach ciemnofioletowych, wpadających 
prawie w czerń i purpurowych kwiatach.
Rosa galica var. complicata – o kwiatach czerwonych z białymi środkami.
Rosa galica var. versicolor – dwukolorowa, czerwono-różowa zwana też Rosa Mundi.

Róża stulistna    [R. centifolia]
ich przodkiem była m. in. R. gallica, R. damascena, R. moschata.
Wielopłatkowe, kuliste kwiaty tych róż cieszyły się dużym powodzeniem
głównie w Holandii w XVII w.
Ze względu na rustykalne barwy i ciężki, intensywny aromat róże stulistne
stanowią symbol róż staromodnych, historycznych.
Jednak grupa ta nie ma ani żywotności ani kondycji zdrowotnej
róż alba i francuskich, pędy są wiotkie, potrzebują podparcia, 
krzewy wymagają profilaktycznych oprysków i nawożenia.

Róża mchowa   [Moss Roses]
około 300 lat temu róża stulistna wydała odmianę botaniczną var. muscosa, 
czyli różę omszoną.
Jest ona taka, jak odmiana rodzicielska, dodatkowo posiada 
charakterystyczne zielone lub brązowe włoski pokrywające działki 
kielicha i szypułkę kwiatostanową.
Przyjemnie pachnące, pełne kwiaty mają "staromodny" wygląd, 
kilka nowszych odmian powtarza kwitnienie.
Liczne odmiany wyhodowano głównie w XIX w.


Róża damasceńska [R. x damascena]
jej pochodzenie jest niejasne, prawdopodobnie powstała w wyniku 
skrzyżowania róży francuskiej i dzikiej.
Niektóre odmiany pochodzą już z XVI w.
Przywieziona do Europy przez Krzyżowców w XVIII w. z Azji Mniejszej.
Charakteryzuje się luźnym, eleganckim kształtem kwiatu i bardzo silnym zapachem.
Pędy słabe, łukowate, liście matowe.
Zimotrwałe i dość zdrowe, ale wymagają żyznej gleby i właściwej pielęgnacji.
Kolor od bieli do purpury.

Róża chińska  [R. chinensis]
do Europy jako pierwsza dotarła odmiana 'Old Bush' w 1752r. 
Jest ona wciąż dostępna u kilku producentów, podobnie jak 
osiemnastowieczna faworytka 'Cécile Brunner' .
Odmiany, które teraz można dostać są smukłymi, luźnymi krzewami, 
wysokości zwykle mniejszej niż 150 cm.
Duże kwiatostany małych kwiatów w barwach różowych, czerwonych 
lub żółtych pojawiają się w ciągu lata.
Potrzebują słonecznego i osłoniętego stanowiska.

Róże Noisetta  [Noisette]
pierwsza róża tej grupy została wyhodowana w Karolinie Południowej 
przez Philippe'a Noisette'a na początku XIX w.
To mieszańce róży chińskiej i róży piżmowej, pachnące, powtarzające 
kwitnienie o jedwabistych płatkach.
Barwy od zarumienionej bieli po ciemnokremowe.
Większość z nich nie jest w pełni zimotrwała.

Róże portlandzkie [Portland]
pierwszą różą portlandzką była krzyżówka róży francuskiej i damasceńskiej, 
która pojawiła się pod koniec XVIII w.
Krzewy miały raczej sztywne pędy i krótkie szypułki kwiatowe.
Kwiaty białe, różowe, czerwone lub purpurowe, często pachnące.
Wiele z nich powtarza kwitnienie.
Pokrój zwykle zwarty, co umożliwia ich zastosowanie na niskie żywopłoty.

Róże rdzawe  [Hybrid Eglanteria]
mieszańce Rubiginosa
grupa odmian pochodzących od R. rubiginosa (syn. R. eglanteria), która 
zaistniała od pojawienia się ok. 200 lat temu 'Manning's Blush' .
Najbardziej znanymi różami z tej grupy są mieszańce Penzance'a, 
wyhodowane pod koniec XIX w.
Bujne krzewy mają pachnące ulistnienie i bardzo kolczaste pędy.
Po pojedynczych kwiatach pojawiają się duże owoce.
Nowsze odmiany utraciły aromat liści.

Remontantki [Hybrid Perpetual]
najbardziej popularna grupa róż ogrodowych w Wielkiej Brytanii 
pod koniec XIX w.
Krzewy silnie rosnące, duże kwiaty raczej wklęsłe, miseczkowate.

Róże herbatnie [Tea]
grupa powstała przez krzyżowanie odmian R. odorata (róża sprowadzona 
na początku XIX w. z Chin) z różami Noisetta, burbońskimi itd.
Rezultatem była liczna grupa mieszańców popularnych w drugiej połowie XIX w., 
mimo braku odpowiedniej zimotrwałości.
*****************************************************

Róża pomarszczona [R. rugosa]
przybyła do Europy z Japonii pod koniec XVIII w. i została "rodzicem" 
mieszańców Rugosa.
Wszystkie mają ciemnozielone liście z charakterystycznie zagłębionymi 
nerwami i są bardzo odporne na choroby.
Gęste i kolczaste pędy czynią z nich doskonałe rośliny żywopłotowe.
Kwiaty pachnące a owoce zwykle duże i barwne.

Mieszance róży rugosa
odmiany pochodzące od Rosa rugosa (róża pomarszczona), rosnącej 
dziko w wielu częściach Europy.
Róża ta ma pokrój wzniesiony, kolczaste pędy, silnie pachnące, 
pojedyncze kwiaty, które rozwijają się w duże owoce.
Pierwsze obfite kwitnienie występuje wczesną wiosną, potem ilość 
kwiatów maleje.
Róża ta czasem nazywana jest różą japońską.

Róże szkockie
pochodzą od R. pimpinellifolia (róża gęstokolczasta) i były szeroko 
uprawiane na początku XIX w.
Pokrój zazwyczaj zwarty, rośliny tworzą gęstą kopułę kolczastych 
pędów okrytych dużą ilością małych liści.
Zainteresowanie nimi spadło z powodu krótkiego okresu kwitnienia.

Mieszańce piżmowe [Hybrid Musk]
dalekie krewne róż typu Rosa moschata.
Nie występują w stanie naturalnym, prawdopodobnie pochodzą z krzyżówek 
innych odmian dzikich róż.
Charakteryzują się one zazwyczaj obfitym, wczesnym i długim kwitnieniem 
oraz rozłożystym pokrojem.
Pierwsze pąki formują się na końcach pędów, następnie dojrzewają 
pąki położone niżej.
Mieszańce te zazwyczaj nie posiadają silnego zapachu, nieprzycinane 
krzewy mogą kwitnąć już w maju.

Mieszańce herbatnie
stara nazwa dla wielkokwiatowych róż krzaczastych.

Polianty [Polyantha]
grupa niskich odmian krzewiastych, które rzadko przekraczają 1 m wysokości.
Krzewy są dobrze zimotrwałe, tworzą latem oraz jesienią duże kwiatostany 
małych kwiatów w sposób mniej lub bardziej ciągły.
Pierwsze polianty pojawiły się ok. 1870 r. i były dość długo popularne, obecnie 
pozostało tylko kilka odmian.
Grupę zastąpiły róże wielokwiatowe.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz