'Falstaff'

AUSverse

David Austin, 1999 rok.
Róża angielska, występuje w formie parkowej i pnącej - Falstaff, Cl.
Kwiaty ciemno karminowoczerwone wpadające w purpurę, bardzo
pełne (do 50 płatków), o silnym zapachu starych róż.
Liście zielone do ciemnozielonych, matowe.
Pokrój krzaczasty, wzniesiony, krzew silnie się rozgałęzia.
Powtarza kwitnienie, może rosnąć w półcieniu.
Odmiana dporna na deszcz i upały, w minimalnym stopniu może
chorować na czarną plamistość.
Wysokość krzewu 120 cm, odmiany pnącej 300 cm.
Szerokość nawet 100 cm.
Strefa 5b.

O tej róży słyszałam różne opinie, zdarza się, że źle, słabo rośnie,
skromnie kwitnie i do tego choruje.
Na szczęście ja nie mam z tą odmianą większych kłopotów.
Róża początkowo z tendencją do wypuszczania pojedynczych,
długich pędów, które górują nad resztą krzewu.
W pierwszym sezonie wypuściła ich kilka, prawie dwumetrowych,
ale dość przyzwoicie kwitła.
Po kilku sezonach tendencja do wypuszczania takich pędów zanikła,
teraz - po 3 sezonach róża ma niższe pędy, ale wiele, ładnie się zagęściła.
Dobrze rozgałęziony krzew, gęsty, kolczasty.
Kolce liczne, szczególnie u podstawy krzewu, różnej wielkości.
Pędy są sztywne, silne, szybko rosną. Zielone, z wiekiem brunatnieją.
W dobrych warunkach krzew może być poprowadzony jako
róża pnąca, niski klimbing.
Jest także pnąca wersja tej róży - Falstaff, Cl.

Kwiaty różnej wielkości, średnie lub duże, ciemne, przyciągające uwagę.
Kolorystycznie podobne do kwiatów Othello, kształtem bardziej do
Williama Shakespeare.
Pojawiają się pojedynczo lub po kilka na końcach pędów, utrzymują się
dość długo, ok. 7 dni.
Jak na razie nie doczekałam się spektakularnego kwitnienia, kwitnienia
są skromne i krótkie.

Nie choruje zbytnio, jeśli już, to tylko na lekką plamistość.
Dobrze zimuje, mały kopczyk usypuję zapobiegawczo, ale jak na razie
nie był w sumie potrzebny.
Przemarza w 2/3, dolne części pędów pozostają bez uszczerbku.